Τα καμώματα της άνοιξης

Το ξύπνημα της άνοιξης, φώναξε η μικρή πυγολαμπίδα μέσα απο τη μέθη του γιασεμιού και έκρυψε τα δυο ροζ μάγουλα της. Αυτό είναι το άρωμα τον λουλουδιών είπε η πασχαλίτσα και τυλίχτηκε με το φύλλο της κόκκινης τριανταφυλλιάς.

''Ζωή τελικά την άλλη φορά''

ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΙΠΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΚΑΠΟΤΕ ΤΩΡΑ ΛΕΩ ΖΩΗ ΚΑΠΟΥ ΚΑΠΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΣΕ ΑΝΤΑΜΩΣΩ ΞΑΝΑ ΘΑ ΣΕ ΠΑΡΩ ΑΓΚΑΛΙΑ ΘΑ ΚΥΛΙΣΤΟΥΜΕ ΣΤΟ ΦΡΕΣΚΟ ΧΟΡΤΑΡΙ ΘΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΘΑ ΦΛΕΡΤΑΡΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗ ΒΡΟΧΗ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΘΑ ΤΑ ΑΠΛΩΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΚΛΑΔΙΑ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΜΠΛΕΚΕΤΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΚΑΙ ΔΙΝΕΙ ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ!

Φωνές από σκέψεις

Αιώνες πίσω κοίταζα μέσα μου έβλεπα σαν να είχε μείνει κάτι από τις αργές, μακρόσυρτες φωνές του παρελθόντος σαν κάτι να έσταζε μέσα μου πάνω σε κάτι λύω και σκοτεινό , Φώναζα κλέβοντας τις σιωπές των άλλων και τις μάζευα μέσα σε ένα δισάκι .Η φωνή μου έγινε ουρλιαχτό και το ουρλιαχτό πόνος και πόνος οργή και η οργή κατανόηση και η κατανόηση ,ελπίδα και η ελπίδα χαρά. Ώσπου ανακάλυψα τη ζωή να κάθετε αραχτή στο κράσπεδο του πεζοδρομίου και να αφουγκράζεται τα βήματα των περαστικών. Σηκώνει το κεφάλι ψιλά πετάει τα μακριά μαλλιά της πίσω της μου κλίνει το μάτι ,'Εεει…. Ψιτ ..Φιλέ σε σένα μιλώ που φοβάσαι να ζήσεις .Μην το βάζεις κάτω άκου τη φωνή της κάρδια σου, κοιτά μπροστά. 'Αχ βρε ζωή δεν ακούω την φωνή και δεν βλέπω μπροστά .Το μόνο που βλέπω είναι ένας θόλος μαύρος δρόμος ‘.αν του βάλεις του δρόμου σου όλα τα χρώματα της ζωής σου θα γίνουν όλα πολύχρωμα ’Τώρα την ακούω σαν να εξαφανίζετε .Τελικά η ζωή είχε δίκιο .Κοιτάς μπροστά με τα δικάσου χρώματα της αληθείας .Μα έτσι κι αλλιώς όλα τα χρώματα δεν είναι φωνές της ζωής σου και της αλήθεια σου.